पराग यादव, मयुर टाइम्सको सम्पादक, यो उसको जीवन वरी परि घुमेको छ, पराग यादवलाई आपहरणकारीले अपहरण गर्छे ।
तराई मुलकी ओभरसियरकी छोरी बुवाको सरकारी जागिर पहाडतिर हुन्छ, बुवासागै हाई स्कूलसम्मको पढाई पहाडमा सक्छे । त्यहाा हुदा उसले डल्ली दिदीकी छोरी लिसरा पुन आˆनो हितैसी मित्र पाउछे । लिसराको बुवा मलेसिया गएर त्यतै हराएको हुन्छे । त्यहा बस्दा कति साथीले परागलाई धोतीको बच्चा भनेर जिस्काउदा लिसरा केटा नै नभनीकन मुक्का प्रहार गरिदिन्थे । एस. एल. सी पछि पराग आˆनो बुवाको साथीको घरमा बसेर काठमाडौंमा पढाई पुरा गर्न लागी । उनी बैकमा काम गर्न पनि थलि । एक समय उ आˆनो पेशाको हृयाङओभर पेटाउन मयुर नगर पुगिन्, एउटा चिया पसलमा चिया खाादै गर्दा कुराकानीमा चियापसले आमाको कथा सुन्ने अवसर पाइन् तर त्यहि आमाले नै पत्रकार भनेर चिनाई दिएकी पत्रकार........ बाल्यकालको साथी लिसरा पुनसाग एक्कासी भेट हुन्छे । व्म्यनेजमेन्ट पढेपनि पत्रकार अनि पराग बैकमा काम गरे पनि मास कम्युनिकेशनमा मास्टर गरि रहेको जस्ता कुराको भलाकुुसारी हुन्छ । लिसरा मयुर टाइम्सको अफिसमा परागलाई लान्छे र चिनपर्ची गराउछे । पराग ध्यानपूर्वक लिसराको काम हेरिरहन्छे, साच्ची कै उसको अटिला र साहसिक कुराले पराग गर्वले फुलिन्छे ।
त्यसै बेलामा मयुर टाइम्समा सम्पादकको अवश्यकता थियो, किन कि प्रशासक नै सम्पादक बन्दा अलि काम गर्न पनि अप्ठारो हुने गरेको थियो । लिसराले परागलाई सम्पादकमा अफर गरिन् तर शुरुमा मानिन् तर पछि उ बैकको जागिर छोडेर मयुर टाइम्सको सम्पादक बन् राजी भइन् । मयुर टाइम्स मोफसलको पत्रिका थियो । यसले प्रशासनको ढिलासुस्ती, लाचारीपनाका उदंग गथ्र्यो । द्घन्दको कारणले परेको पीर मर्का देखि न्यायको लागि आवाज उठाउन यसले सानो मुद्घालाई राम्रो कभर गथ्र्यो । मयुर नगर पहाडी र मधेशीमुलको बस्ती थियो । त्यहाा पहाडबाट द्घन्दकै कारण विस्थपित भई फेरि मधेशबाट पनि त्यहि कारणले विस्थपित हुने महिमा मिस जस्ताको बसोस्थान थियो । दिनमा राजनितिक पार्टीको खोल ओड्ने राती सशस्त्र समुह को नाममा आतक मच्चाउने, अनि प्रहरी प्रशासन देखि सिडियो कार्यालय सम्मको मिलेमातोमा केशलाई थामथुम पार्ने जस्ता कुराको नालीवालीलाई पर्दाफास गर्न मयुर टाइम्स मार्फत खेलेको भुमिका लाई यसले डकुमेन्ट गरेको छ, यसरी गर्दा सम्पादक अपहरण परेको र यो पेशा छोडन् धक्की दिएको वरी परी यो उपन्यास घुमेको छ ।
नारायण वाग्लेले आˆनो पत्रकारिताको बखत कति ठाउामा आफूले भोगेको कुरालाई उपन्यास मार्फत पोखेका छन् । उनको मिठो भाषा त छदैछ, कति ठाउामा उनीे अनावश्यक बढी कल्पनिक भयो कि... अध्याय ४ र ५ जहाा नारायण वाग्लेले बढी शब्दसाग खेल्न लाग्यो कि, त्यहाा नेर पढदा मलाई त्यति आनन्द चाहि लागेन । यो साधारण जो नेपाली अलि कति राजनीतिक रुपमा अपडेट रहन्छन्, त्यसको लागि भएन् कि, यो विदेशीको लागि र नेपालका द्घन्दको भने राम्रो डकुमेन्ट बनेको छ । ३०० नभएर २०० भन्दा माथि नगरेको भए विद्यार्थीहरुलाई अलि सहुलियत हुने थियो कि, मयुर टाइम्स नि अब स्टुडेन्ट भर्सन निकाल्दा राम्रो होला ।
No comments:
Post a Comment